Dat mens van Clinton

door Charles Braam *
Een groot deel van ons illustere Nederlandse
journaille en intellectuele elite ligt als ware groupies plat in adoratie
voor Hillary Clinton. Waar komt dat toch vandaan, die slaafse bewondering
voor iemand die een aura heeft van progressiviteit, maar in feite de
belangen dient van de 1%?
Man Bill wist zon dertig jaar geleden,
compleet met sigaar in de hand, de Democratische Partij, na de teloorgang
van die partij sinds het presidentschap van Carter, op de weg terug
naar boven te krijgen. Een groot acteertalent kan de man daarbij niet
ontzegd worden: in het openbaar speelde Clinton de empathische, begripvolle
sympathisant van de werkende man voor een tot tranen toe bewogen publiek.
In de praktijk echter inde Clinton de ene cheque na de andere van het
Amerikaanse grootkapitaal. Bij ons heeft ene D.Samson (PvdA) de Clinton-methode
grondig bestudeerd en in de praktijk proberen toe te passen. Overigens
met desastreuze gevolgen voor zijn partij en het land.
Clintons politiek was er, als dank voor
de gestorte dollars, een van het dereguleren van de financiële
markten. Het loslaten van iedere controle op de hyenas van Wall
Street zou de aanzet geven tot de economische crisis van 2007/8. Net
als van vrijwel iedere Amerikaanse president druipen Clintons handen
van het bloed. In zijn geval betrof het op grote schaal bombarderen
en het aan stukken rijten van Joegoslavië. Fascistische milities
in Kosovo konden rekenen op Clintons steun en zogenaamde moslimextremisten
konden ongebreideld hun gang gaan en oefenen voor toekomstige opdrachten
in Libie en Syrie. De wrange vruchten daarvan zijn inmiddels alom te
proeven. Clintons politiek betekende het begin van de wereldwijde teloorgang
van iedere vorm van beschaving en fatsoen, voor zowel de eigen bevolking
als de rest van de wereld. Alleen die fameuze, heilige 1% , in werkelijkheid
0,1%, profiteerde volop van de gunsten die hen werd bewezen.Vrouw Hillary
past uitstekend bij Bill als partner en als zielsverwant. Ze begon in
de jaren zestig haar politieke carrière als aanhanger van de
aartsconservatieve republikeinse presidentskandidaat Berry Goldwater,
een notoire racist. Gevraagd naar haar politieke standpunten, zei ze
recentelijk nog steeds dezelfde politieke ideeën erop na te houden
als toen. Clinton is de ideale presidentskandidaat voor rechts Amerika,
democraat of republikein.
Zoals Obama werd gepropageerd als de
eerste zwarte in het Witte Huis, wordt Hillary verkocht als de eerste
vrouwelijke president. Net alsof dat feit op zich een verdienste is
die het iemand waard maakt gekozen te worden. Zijn de Afro-Amerikanen
er soms onder Obama beter van geworden? Nee, integendeel. De ongelijkheid
tussen zwarten en blanken is in de VS nog nooit zo groot geweest als
onder de zwarte mascotte van Wall Street. ?Ook uit feministische
hoek wordt de kandidatuur van Clinton gepropageerd. Maar wat heeft Clinton
in haar lange politieke carrière ooit gedaan voor vrouwen als
onderdrukte, ondergewaardeerde en onderbetaalde bewoners van onze planeet?
Helemaal niets. ?Heeft ze er trouwens een moment aan gedacht de gouden
sieraden ter waarde van zon half miljoen dollar te weigeren, die
de overleden koning van fascistisch Saoedie Arabië haar in zijn
testament heeft nagelaten? Not bloody likely. Door die sieraden schaamteloos
te accepteren liet ze een uitgelezen kans voorbij gaan zich solidair
te verklaren met haar onderdrukte zusters in het als een middeleeuwse
dictatuur geregeerde olie koninkrijk. Voor het geld hoefde ze het niet
te doen. Onlangs nog kregen de Clintons een bijna even groot bedrag
voor een paar toespraakjes. De woorden die ze daar gesproken hebben
waren vast en zeker hun gewicht in goud waard. Voor de opdrachtgevers.
Een vrouw aan het bewind betekent op
zichzelf natuurlijk helemaal niet dat het beleid ineens verandert in
een politiek van gelijke rechten en gelijkwaardigheid voor vrouwen en
de zwakkeren in de wereld. Wie op een positie van macht zit, dient beoordeeld
te worden naar het gevoerde beleid en de gevolgen daarvan. Dat heeft
niets te maken met geslacht of huidskleur.??Vrouwen die niet op Hillary
stemmen horen in de hel, volgens Madeleine Albright. En deze moordzuchtige
verschijning, ook ooit minister van Buitenlandse Zaken, kan het
weten. Want als er nog enige rechtvaardigheid bestaat, kan zij beslist
zelf rekenen op een knus plaatsje vlak naast Beëlzebub. Uitspraken
als dat het de moeite waard was een half miljoen Irakese
kinderen een gruwelijke dood in te jagen, staan daar borg voor.
Met Hillary haal je iemand in huis die
iets voor elkaar krijgt, zo luidt het verkooppraatje. Maar een feit
is, dat met Clinton in het Witte Huis de wereld verzekerd zal zijn van
nog meer chaos, oorlog en vernietiging.
Libië is een gruwelijk voorbeeld van de desastreuze politiek waar
mevrouw Clinton voor staat. Hele steden werden er, toen ze onder Obama
minister van Buitenlandse Zaken was, door NAVO-bombardementen met de
grond gelijk gemaakt en de zorgvuldig opgebouwde infrastructuur totaal
vernietigd. We came, we saw, he died! droop het extatisch,
orgastisch bijna van haar tong bij de dood van Khadaffi.
Van ooit het rijkste en meest welvarende land van Afrika is Libië
nu verworden tot een broeinest van sektarische keelafsnijders en een
open vluchtelingensnelweg richting Italië. Het was de bedoeling
een regering van ja-knikkers te installeren, de klauwen op de olievoorraden
te leggen en Khadaffis plannen voor een Afrikaanse munt, weg van
de dollar, om zeep te helpen. In plaats daarvan kwam er de chaos en
onnoemelijk menselijk lijden. Wat in Libië gebeurde deden de NAVO
en bondgenoten (Saoedi Arabië, Qatar etc.) nog eens dunnetjes over
in Syrië, met volledige goedkeuring van Clinton. Jammer voor haar
en haar vriendjes in zowel het Republikeinse als het Democratische kamp
bleek Assad een veel hardere noot te kraken dan Khadaffi in Libië.
De Russen en Chinezen weigerden voor de tweede keer in dezelfde val
te trappen. Intussen stroomt Europa vol met ontheemden die in kou en
regen gedoemd zijn te wachten op betere tijden die nooit komen.
Clinton is een wraakzuchtige vrouw die
een persoonlijke haat koestert tegen bijvoorbeeld Putin. Een houding
die een gewillig oor vindt in de Amerikaanse en Europese media. Ze cultiveert
deze haat actief met een simplistische analyse van Ruslands vermeende
agressie en expansiedrift, terwijl de NAVO al jaren bezig is Rusland
te omsingelen met militaire bases. Putin voldoet ook uitstekend aan
het profiel van de nieuwe bad guy, nu Osama bin Laden van
het toneel is verdwenen. Met iemand als Clinton in het Witte Huis is
het verstandig de grote rode knop goed te verstoppen.
Israël heeft vanzelfsprekend van Clinton niets te vrezen. Ze heeft
al toegezegd, met de cheque van meer dan 600.000 dollar van de Zionistische
lobby nog in de hand, dat binnen een maand nadat ze gekozen is tot president
het bedje in de logeerkamer van het Witte Huis voor Nethanyahu gespreid
zal zijn. En de Palestijnen zijn zo langzamerhand op het punt gekomen
dat ze ook de Europa-route gaan nemen. Nog meer vluchtelingen, nog meer
chaos, nog meer verdriet, wanhoop en een uitzichtloos bestaan voor tienduizenden
ontheemden.
Clinton is vertegenwoordiger van de stroming
die vindt dat de (handels)belangen van de VS de enige belangen zijn
die ten koste van alles en iedereen (ook Europa!) gewaarborgd dienen
te worden.
Tegelijkertijd verkopen de VS hun desastreuze roofpolitiek als een grote
reddingsoperatie in Hollywood-stijl: honderden, nee duizenden figuranten
kijken verwachtingsvol naar de hemel. Wanneer het geluid van helicopters
hoorbaar wordt, verschijnt er een dankbare glimlach op het doorgaans
zwarte gezicht van de wachtenden: Hoera! De Amerikanen komen! We zijn
gered.
Zo worden gruwelijke roofoorlogen vermomd als humanitaire interventie
en het leegplunderen van landen als het brengen van democratie.
En dat alles zal onder de bezielende leiding van de eerste vrouwelijke
president gewoon verder gaan.
En Spielberg of een andere Zionistische
Hollywoodmogul maakt er een film van en het gehersenspoelde publiek,
gestuurd door talloze lovende artikelen in krant en tijdschrift, tv-reportages
van premières vol glamour en andere verdovende middelen, vreet
het allemaal, want het is toch maar film. Totdat die luchtbel met een
enorme knal uiteenspat.
* http://www.charlesbraam.nl/