AFVN

Dat mens van Clinton

door Charles Braam *

Een groot deel van ons illustere Nederlandse journaille en intellectuele elite ligt als ware groupies plat in adoratie voor Hillary Clinton. Waar komt dat toch vandaan, die slaafse bewondering voor iemand die een aura heeft van progressiviteit, maar in feite de belangen dient van de 1%?

Man Bill wist zo’n dertig jaar geleden, compleet met sigaar in de hand, de Democratische Partij, na de teloorgang van die partij sinds het presidentschap van Carter, op de weg terug naar boven te krijgen. Een groot acteertalent kan de man daarbij niet ontzegd worden: in het openbaar speelde Clinton de empathische, begripvolle sympathisant van de werkende man voor een tot tranen toe bewogen publiek. In de praktijk echter inde Clinton de ene cheque na de andere van het Amerikaanse grootkapitaal. Bij ons heeft ene D.Samson (PvdA) de Clinton-methode grondig bestudeerd en in de praktijk proberen toe te passen. Overigens met desastreuze gevolgen voor zijn partij en het land.

Clintons politiek was er, als dank voor de gestorte dollars, een van het dereguleren van de financiële markten. Het loslaten van iedere controle op de hyena’s van Wall Street zou de aanzet geven tot de economische crisis van 2007/8. Net als van vrijwel iedere Amerikaanse president druipen Clintons handen van het bloed. In zijn geval betrof het op grote schaal bombarderen en het aan stukken rijten van Joegoslavië. Fascistische milities in Kosovo konden rekenen op Clintons steun en zogenaamde moslimextremisten konden ongebreideld hun gang gaan en oefenen voor toekomstige opdrachten in Libie en Syrie. De wrange vruchten daarvan zijn inmiddels alom te proeven. Clintons politiek betekende het begin van de wereldwijde teloorgang van iedere vorm van beschaving en fatsoen, voor zowel de eigen bevolking als de rest van de wereld. Alleen die fameuze, heilige 1% , in werkelijkheid 0,1%, profiteerde volop van de gunsten die hen werd bewezen.Vrouw Hillary past uitstekend bij Bill als partner en als zielsverwant. Ze begon in de jaren zestig haar politieke carrière als aanhanger van de aartsconservatieve republikeinse presidentskandidaat Berry Goldwater, een notoire racist. Gevraagd naar haar politieke standpunten, zei ze recentelijk nog steeds dezelfde politieke ideeën erop na te houden als toen. Clinton is de ideale presidentskandidaat voor rechts Amerika, democraat of republikein.

Zoals Obama werd gepropageerd als de eerste zwarte in het Witte Huis, wordt Hillary verkocht als de eerste vrouwelijke president. Net alsof dat feit op zich een verdienste is die het iemand waard maakt gekozen te worden. Zijn de Afro-Amerikanen er soms onder Obama beter van geworden? Nee, integendeel. De ongelijkheid tussen zwarten en blanken is in de VS nog nooit zo groot geweest als onder de ‘zwarte mascotte van Wall Street’. ?Ook uit feministische hoek wordt de kandidatuur van Clinton gepropageerd. Maar wat heeft Clinton in haar lange politieke carrière ooit gedaan voor vrouwen als onderdrukte, ondergewaardeerde en onderbetaalde bewoners van onze planeet? Helemaal niets. ?Heeft ze er trouwens een moment aan gedacht de gouden sieraden ter waarde van zo’n half miljoen dollar te weigeren, die de overleden koning van fascistisch Saoedie Arabië haar in zijn testament heeft nagelaten? Not bloody likely. Door die sieraden schaamteloos te accepteren liet ze een uitgelezen kans voorbij gaan zich solidair te verklaren met haar onderdrukte zusters in het als een middeleeuwse dictatuur geregeerde olie koninkrijk. Voor het geld hoefde ze het niet te doen. Onlangs nog kregen de Clintons een bijna even groot bedrag voor een paar toespraakjes. De woorden die ze daar gesproken hebben waren vast en zeker hun gewicht in goud waard. Voor de opdrachtgevers.

Een vrouw aan het bewind betekent op zichzelf natuurlijk helemaal niet dat het beleid ineens verandert in een politiek van gelijke rechten en gelijkwaardigheid voor vrouwen en de zwakkeren in de wereld. Wie op een positie van macht zit, dient beoordeeld te worden naar het gevoerde beleid en de gevolgen daarvan. Dat heeft niets te maken met geslacht of huidskleur.??Vrouwen die niet op Hillary stemmen horen in de hel, volgens Madeleine Albright. En deze moordzuchtige verschijning’, ook ooit minister van Buitenlandse Zaken, kan het weten. Want als er nog enige rechtvaardigheid bestaat, kan zij beslist zelf rekenen op een knus plaatsje vlak naast Beëlzebub. Uitspraken als dat het ‘de moeite waard’ was een half miljoen Irakese kinderen een gruwelijke dood in te jagen, staan daar borg voor.

Met Hillary haal je iemand in huis die iets voor elkaar krijgt, zo luidt het verkooppraatje. Maar een feit is, dat met Clinton in het Witte Huis de wereld verzekerd zal zijn van nog meer chaos, oorlog en vernietiging.
Libië is een gruwelijk voorbeeld van de desastreuze politiek waar mevrouw Clinton voor staat. Hele steden werden er, toen ze onder Obama minister van Buitenlandse Zaken was, door NAVO-bombardementen met de grond gelijk gemaakt en de zorgvuldig opgebouwde infrastructuur totaal vernietigd. “We came, we saw, he died!” droop het extatisch, orgastisch bijna van haar tong bij de dood van Khadaffi.
Van ooit het rijkste en meest welvarende land van Afrika is Libië nu verworden tot een broeinest van sektarische keelafsnijders en een open vluchtelingensnelweg richting Italië. Het was de bedoeling een regering van ja-knikkers te installeren, de klauwen op de olievoorraden te leggen en Khadaffi’s plannen voor een Afrikaanse munt, weg van de dollar, om zeep te helpen. In plaats daarvan kwam er de chaos en onnoemelijk menselijk lijden. Wat in Libië gebeurde deden de NAVO en bondgenoten (Saoedi Arabië, Qatar etc.) nog eens dunnetjes over in Syrië, met volledige goedkeuring van Clinton. Jammer voor haar en haar vriendjes in zowel het Republikeinse als het Democratische kamp bleek Assad een veel hardere noot te kraken dan Khadaffi in Libië. De Russen en Chinezen weigerden voor de tweede keer in dezelfde val te trappen. Intussen stroomt Europa vol met ontheemden die in kou en regen gedoemd zijn te wachten op betere tijden die nooit komen.

Clinton is een wraakzuchtige vrouw die een persoonlijke haat koestert tegen bijvoorbeeld Putin. Een houding die een gewillig oor vindt in de Amerikaanse en Europese media. Ze cultiveert deze haat actief met een simplistische analyse van Ruslands vermeende agressie en expansiedrift, terwijl de NAVO al jaren bezig is Rusland te omsingelen met militaire bases. Putin voldoet ook uitstekend aan het profiel van de nieuwe ‘bad guy’, nu Osama bin Laden van het toneel is verdwenen. Met iemand als Clinton in het Witte Huis is het verstandig de grote rode knop goed te verstoppen.
Israël heeft vanzelfsprekend van Clinton niets te vrezen. Ze heeft al toegezegd, met de cheque van meer dan 600.000 dollar van de Zionistische lobby nog in de hand, dat binnen een maand nadat ze gekozen is tot president het bedje in de logeerkamer van het Witte Huis voor Nethanyahu gespreid zal zijn. En de Palestijnen zijn zo langzamerhand op het punt gekomen dat ze ook de Europa-route gaan nemen. Nog meer vluchtelingen, nog meer chaos, nog meer verdriet, wanhoop en een uitzichtloos bestaan voor tienduizenden ontheemden.

Clinton is vertegenwoordiger van de stroming die vindt dat de (handels)belangen van de VS de enige belangen zijn die ten koste van alles en iedereen (ook Europa!) gewaarborgd dienen te worden.
Tegelijkertijd verkopen de VS hun desastreuze roofpolitiek als een grote reddingsoperatie in Hollywood-stijl: honderden, nee duizenden figuranten kijken verwachtingsvol naar de hemel. Wanneer het geluid van helicopters hoorbaar wordt, verschijnt er een dankbare glimlach op het doorgaans zwarte gezicht van de wachtenden: Hoera! De Amerikanen komen! We zijn gered.
Zo worden gruwelijke roofoorlogen vermomd als ‘humanitaire interventie’ en het leegplunderen van landen als ‘het brengen van democratie’. En dat alles zal onder de bezielende leiding van de eerste vrouwelijke president gewoon verder gaan.

En Spielberg of een andere Zionistische Hollywoodmogul maakt er een film van en het gehersenspoelde publiek, gestuurd door talloze lovende artikelen in krant en tijdschrift, tv-reportages van premières vol glamour en andere verdovende middelen, vreet het allemaal, want het is toch maar film. Totdat die luchtbel met een enorme knal uiteenspat.


* http://www.charlesbraam.nl/